بررسی عوامل روانشناختی پیش بینی کننده ی شادی زناشویی در زوجین شهر اصفهان

هدف از پژوهش حاضر، تعیین پیش بینی کننده های روانشناختی شادی زناشویی در زوجین شهر اصفهان بود. روش پژوهش، از نوع ترکیبی بود. پژوهش در دو بخش کیفی و کمی انجام گرفت. در بخش کیفی، پس از تعیین عوامل پیش بینی-کننده شادی زناشویی بر اساس مبانی نظری، مصاحبه نیمه ساختاریافته با 20 زوج و 20 مشاور خانواده که واجد شرایط شرکت در مصاحبه بودند،انجام گرفت. پس از مقوله -بندی، کدکزاری باز،محوری و انتخابی و محاسبه فراوانی درصدی عوامل به دست آمده حاصل از مصاحبه ها و متون،14 عامل بدست آمد که تحت سه عامل کلی رفتاری،هیجانی و شناختی قرار گرفتند. سپس پرسشنامه های مناسب برای اندازه گیری هر عامل تهیه شدند. پرسشنامه ها عبارت بودند از: پرسشنامه ی شادی زناشویی،پرسشنامه صمیمیت زناشویی،پرسشنامه ی مهارت های ارتباطی،پرسشنامه شخصیتی پنج عاملی، پرسشنامه ی هوش هیجانی بار-آن، و فرم اطلاعات جمعیت شناختی محقق ساخته.در مرحله کمی، جامعه مورد مطالعه، زوجین شهر اصفهان در سال 1392 بودند که تعداد 140 زوج به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند.پرسشنامه ها به منظور تعیین سهم هر عامل در شادی زناشویی بر روی نمونه مورد نظر اجرا شد. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون چندمتغیری و نرم افزار spss-19 تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که تمام متغیرها رابطه ی مثبت معنادار با شادی زناشویی دارند. نتایج رگرسیون نشان داد که 8 متغیر خوش بینی،خودابرازی،کنترل تکانش،صمیمیت،گوش دادن،هیجان مثبت،مسئولیت پذیری و استقلال در مجموع 97 صدم واریانس شادی زناشویی را تبیین کردند. عامل خوش بینی 94 صدم شادی زناشویی و سایر متغیرها تنها 3 صدم را پوشش دادند.نتایج همچنین نشان داد در بین عوامل شناختی، خوش بینی 94 صدم واریانس شادی زناشویی را تبیین کرد و دیگر عوامل شناختی 1 صدم قادر به پیش بینی شادی زناشویی بودند. عامل گوش دادن فعال در میان عوامل رفتاری، قادر به تبیین 85 صدم واریانس شادی زناشویی بود. دیگر عوامل رفتاری 11 صدم واریانس شادی زناشویی را پوشش دادند. عامل همدلی، 92 صدم واریانس شادی زناشویی را در بین عوامل هیجانی،تبیین کرد. دیگر عوامل هیجانی 2 صدم قدرت پیش بینی شادی زناشویی را داشتند.